Het masker mag af

Op Hoogengraven ontmoeten wij veel mensen en maken we veel mee. Elk contact is uniek en we horen vaak bijzondere verhalen. Dit verhaal schreef een nabestaande aan ons omdat ze zo graag andere mensen wilde inspireren om wat vaker het masker af te zetten.

Eindelijk mag het masker af

Hij was een man van aanzien. Een toppositie had hij, die van hem vroeg dat hij 7 dagen per week, 24 uur per dag een rol moest aannemen. Als volksvertegenwoordiger stond hij altijd “aan”. Over alles wat hij deed, moest hij nadenken. Persoonlijke emoties en meningen waren ondergeschikt aan het belang van de gemeenschap en de neutraliteit die zijn ambt vereiste.

Heel soms als we samen waren, met niemand om ons heen, dan kon hij zijn masker afdoen en heel even echt zichzelf zijn. Dan waren we het meest gelukkig. In onze tuin, op vakantie of in de natuur. Even niet op scherp staan, maar de rust ervaren en volledig kunnen ontspannen. Helaas waren deze momenten spaarzaam.

Stiekem kon hij maar moeilijk omgaan met mensen die een rol speelden in hun leven. Mensen die zich beter voordeden dan ze waren. “Kouwe kak en holle koppen”, noemde hij dit soort mensen, maar helaas moest hij zich vanuit zijn ambt wel voortdurend tussen dit soort mensen begeven. Dit vond hij wel het moeilijkste aan deze functie.

Hij was dan ook heel resoluut over de dood. Na de dood mag je alles loslaten en je stoffelijke jas achterlaten. Je hoeft niets meer en wat je ooit hebt bereikt of wie je ooit was, is dan niet meer belangrijk. Na de dood is iedereen gelijk en kun je eindelijk je masker afdoen. Heel vaak verlangde hij naar een leven na de dood waarin dit mogelijk zou zijn…

Natuurbegraven moest het worden, want daar midden in de natuur was hij altijd het meest gelukkig. Hij kon daar zijn masker afdoen en daar waar iedereen gelijk is en er alleen een boomschijf op het graf ligt, die voor iedereen hetzelfde is, daar wilde hij eeuwigdurende rust vinden. Geen grote grafzerken die representeren wat je hebt bereikt in het leven. De een nog groter en imposanter dan de ander. Nee, een serene plek, waar je echt even kunt voelen wie je werkelijk bent. Waar niets anders telt dan rust en de verbinding met moeder aarde.

We hebben hem begraven op een prachtige plek aan het pad. Iedereen mocht hem zien in zijn eigen kracht. En als ik bij het graf kom, verschijnt er altijd een glimlach op mijn gezicht. Gek genoeg is hij er niet meer en tegelijkertijd weet ik dat hij nu intens gelukkig is.