Mag het daar ook?

Een zonnige lenteochtend op de natuurbegraafplaats. Nu de wind van de afgelopen periode  is gaan liggen, ervaren we een serene rust. Een mevrouw komt aangelopen voor haar afspraak.

Met het uitzicht op de heide geniet ze even later van de huiselijke sfeer in het ontvangsthuis. Al gauw vertelt ze over haar grootste passie; wandelen in de natuur. Ze geniet enorm van het opgaan in de natuur en van de tijd even vergeten. “Het zou zo bijzonder zijn om dat ooit letterlijk te kunnen”, .
Met name de eeuwigdurende grafrust sprak haar daarom ook enorm aan. “Ik moet er niet aan denken dat ze mij ooit weer op zouden graven”, vertelde ze.

Ze was daarom ook vastbesloten om die dag een plekje te reserveren. In het bos, daar waar ze zo kon genieten en waar ze wilde opgaan in de natuur. Even later, liepen we richting de heide, waar de dauwdruppels nog glinsterden aan het pijpenstro. Een buizerd vloog hoog in de lucht en liet zich horen door zijn bekende roep. In de verte een specht, tikkend op een boom. We werden er beiden stil van, luisterend naar de schoonheid van de natuur.

Ze genoot zichtbaar van de wandeling en we liepen naar het dichtere deel van het bos. Plotseling bleef ze stilstaan op een kruispunt, kijkend naar een heuveltje. Ze draaide in het rond, voelde wat de plek met haar deed en vroeg: “Mag het daar ook?
Op dat heuveltje?”. We liepen er samen naartoe en het bleek inderdaad mogelijk. Deze plek voelde goed voor haar. Met de voeten naar het zuiden omdat ze dan eeuwigdurend de meeste zon op een dag zou hebben. Ze hoefde er niet langer meer over na te denken. Meer bevestiging had ze niet nodig.

Toen we terugliepen door het dichte bos terug naar de openheid, precies daar werden we verrast. Een grote ree sprong op enkele meters van ons vandaan het pad over.
Wij ervaarden dit moment echt als een cadeautje!

Hoeveel natuur wil je hebben?